از دیوارهای کاهگلی وجود من
با باران نوازش دستان تو
از آرامش آغوش تو
چه عطر نمناکی در هوای حضورت می پیچید ….
و چشمانم ، جز قصر روشن رویا چیزی نمی دید…
چه کوتاه بود بودنت
و چه بلند است نبودنت
مثل گذر از روزهای بلند تابستان بدون آب ….
کجایی؟
که بغض، رفیق همیشگیم شد
کجایی که سیاهی غم،ضمیمه ی زندگیم شد…
کجایی که پرنده ی قلبم بال پروازش شکست
پرنده ی خارزار شد و روی آخرین شاخه نشست
آواز مرگ خواند و از قافله ی پرواز جاماند..
مهناز نصیرپور

پشت چشمهای به ظاهر شاد و آرامت ،
طوفانی از غم تلخ واقعیت پیداست
من چشمانت را
مژه به مژه پلک به پلک نگاه به نگاه
می شناسم ….
تورا ای خورشید زیبای پاییز
باید دید
باید خواند و
تا همیشه عاشق ماند…
گاهی از هم دور می شویم
اما کودک عشق ، دستانمان را دوباره پیوند می دهد
و خواب فاصله، از چشمانمان می پرد…
جوانه ی لبخند با خورشید مهربانی دوباره بیدار می شود
زمستان بی کسی می رود و دوباره بهار می شود…
برای درک قلبم ، به چشمانم نگاه کن و
دستانم را بگیر
نگاهم با تو صادق است و قلبم هنوز عاشق ،
موسیقی دل دیوانه ام
گرم و جاریست در ساقه های دستانم….
-هستی و این همه دلتنگ می شوم
نباشی لبخند فراموش می شود ،
چراغ عشق خاموش می شود
در انزوای خود فرو می روم و بیرنگ می شوم….
مه ناز نصیرپور

عاشق که باشی

بهار جلوه ای دیگر دارد …
قلبت با عشق،

تابلویی ست پر از گلهای رنگارنگ
دنیایی لبریز از موسیقی و آهنگ
شقایق که باشی

حال بلبل را خوب می فهمی
حس پایان تاریکی،

درک نور ستاره ها …
بالا رفتن تا آسمان

با دستان روشن فواره ها
بودن تو تنها عادت نیست
که نبودنت هم روزی برایم عادت شود
هیچ چیز جز وجودت حریف غصه ی این قلب بی طاقت نیست
بودنت عشق و نیاز، شوق و امید پرواز
از قفس دلتنگیست نه حسی خالی و زودگذر مثل هوس ،
بلکه حسی عمیق مثل نفس که درونم ریشه دارد
و تو خوب می دانی که پرنده ی نگاهم تنها در خانه ی چشمان تو آرام می گیرد…
بی تو بی قرار و بی آشیانه در رگبار غم و سرمای جدایی می میرد..
مه ناز نصیرپور

تا وقتی ،آغوشی از عشق ، تنور مرداد باشد
تا وقتی دلی برای طعم آلبالو،
گونه ی سرخ زردآلو،
لواشک آلو،
روزهای بلند و بستنی،
رها کردن پاها در آب رودخانه،
خوابیدن در چادر و بوی چمن و شمال و تمشک و صبحانه
فصلِ هم آغوشی تن و دریا،
نسیم جنگل و رویا ،
تنگ می شود؛
تابستان ،تنها در تقویم گذشته است….
از باغ های ِسبز ِتابستان، آمده ام
اما
پاییز را دوست دارم….
پاییز با باران و هزار رنگِ برگهایش
شکوفا می کند

بهارِ شعرم را …..
در نسیم خنک و دل انگیزش  شاعرانه هایم می روید
و قلبم عاشقانه ها را می جوید…
مه ناز نصیرپور اول مهر ۹۳

درختان زیبا
چه با گذشت و مهربان
درخیابانهای سنگی عبور آدمها
دستان مهربانتان را گشوده و ایستاده اید
تا سیاهیهای خودخواهی آدمها
را با عمق وجود نفس بکشید
تا هوا برای ریه های ما باشد…
انگشت نوازش را بر برگهایتان کشیدم
غبار سیاه غم بود
خالی از مخملی نرم ….
مه ناز نصیرپور