باران و زمین ،حرفشان گل انداخته است،
آخر ،مدتهاست ،همدیگر را ندیده اند،
آوایِ یکدیگر ،نشنیده اند،
گلِ بوسه از لبانِ هم ، نچیده اند
دخترِ نقره پوش ِباران!
شعرِ زندگیست، نوازشِ انگشتانت،
دوست دارم،غرق شدن در هوایِ دستانت….
با عمقِ نفسهایم، تو را بغل کردم ،
با شعرِ قدمهایت، آرام میشود دردم..
ای زیباترین موسیقیِ دنیا…
بیا ،برقص، بچرخ،
بهانه ی ِ ستایش ، پروازِ دعا به آسمانِ نیایش….
تابستان،
همیشه دامنِ نقره ایت را کم دارد،
پاییز، بی تو ابریست ، غم دارد،
عاشقِ بهار و خزانم،
می آیی، کوچه ها،
ستاره باران میشوند،عاشقانه ….

ای آغازِ طراوت و ترانه…

مه ناز نصیرپور

سوم آبان نود و سه

خزان
خدا ، زندگی ، آرامش ، نگاه تو
خدا:
شنوای همیشگی،
آشنایی که حتی بدون کلامی راز دلهامان را می داند
همراه همیشه
که با همه ی وجود کنار بندگانش می ماند
نغمه ی مهربانیش را
حتی در اوج غم در گوشمان می خواند
زندگی : قصه ی آغاز ، شوق پرواز، آواز پرواز …
آرامش : مخمل نوازش دستانت
آغاز فصل پر گل عشق
با نگاه تو در پاییز آغاز
با عشق
رنگ شعر و ترانه و آواز….
مه ناز نصیرپور

می نویسم
اما تنها برای او
که واژه هایم را با نگاهش ردیف می کند
و قافیه ی قلبم با نوازش دستانش خود را می بازد
او با لبخندش از
دنیای سیاه و سپید من
رنگین کمان می سازد…
مهناز نصیرپور

گم کرده ام
آسمانی را که به شعرهای عاشقانه ام
گل واژه های تازه می بارید…
و چشمان تو
آغاز کهکشان پر ستاره ی من بود
و امروز آسمان من به جای چشمان تو
سقف یکنواخت و تکراری خانه است
و دستانم
چه مذبوحانه برای لمس دستانت
تلاش می کنند…
روزهایم را در غم نبودنت به اشک و گریه نسپرده ام
درگیر روزمرگی و گرفتاری های روزگار
بی خیال نگاهت می شوم
اما این ظاهر ماجراست….
چشمان خیس از گریه…
وقتی از خواب بیدار می شوم
حسی که انگار دلم از چیز ی خالی شده است
و شبهایی که از کابوس رفتنت از جا می پرم..
گویای حال پریشان من است…
اما بیهوده می کوشم…
سالها هم که بگذرد تو را از یاد نمی برم…
نگران نباش
اینجا بدون تو هنوز می شود نفس کشید
با رویا و خاطره های قشنگت
دلخوش بود حتی به کورسویی از فانوس خاک گرفته ی امید…
مهناز نصیرپور

اگر قابل بدانی
شانه هایم را برای گریه هایت تکیه گاه می کنم
و آغوشم را خانه ی آرامش ….
می دانم بارانی شده ای
نمی گویم نبار …
چشمان من و تو بدون باران گاه به گاه
برقی ندارند….
مه ناز نصیرپور