این روزها

آسمان آبی ست

هوا صاف

اما نشسته

بغضی در گلویم،

که اسیر می کند

نفس را در قفس

و زاده می شود

کودکی به نام گریه

به بلندای آه….

مه ناز نصیرپور

۲۰/۱۱/۹۳

واژه هایم گسسته است،
مثل تار و پودِ شعرِ دیدار…
که در قفسِ دلتنگی
می اندیشد به پایانِ روزهای جدایی …
اگر برسد
رویای لمسِ دستانت به باور
و کابوس نبودنت به آخر،
گلواژه هایم
بهاری می شوند
و پلواژه هایم
پایان دره های سکوت و فاصله،
سرریز شده
از این همه تکرار،
ظرف حوصله …
مهناز نصیرپور
چهاردهمین روز بهمن بدون برف سال ۹۳

دلتنگ لالایی هایِ مادرانه ات ،

کم میاورم

نوازشِ عاشقانه ی دستانت

ستاره های روشن چشمانت ،

کی به پایان می رسد

این همه فاصله

و من، دوباره در آغوش گرم تو

مرور می کنم

رویاهای کودکی را ؟

کاش زودتر

در خانه بپیچد،

عطر مهربانی ات

و بشکند

صدای نفس هایت ،

سکوتِ تاریکی جدایی را،

شهربانوی من،

مهرِ تو

سرزمینی بدون مرز،

رویید از دامنت

گلهای دلنشین احساس ،

سایه ی سبزت

بر شعر زندگیم

پایدار و برقرار

به لطف پروردگار….
مهناز نصیرپور
بهمن ۹۳

 

 

از پاییز که فاصله گرفتم
مِهر تو کمرنگ شد
حالا که زمستان است چرا
به انجماد احساسمان نمی تابی؟
آخر، مِهر
که تنها به پاییز تعلق ندارد …
ابرهای مهربانی همیشه باید ببارد…
در آلودگیِ هوایِ نبودنت
نفسهای کودکِ عشق،
به شماره افتاده…
مهناز نصیرپور
۵/۱۱/۹۳