آدمها می روند
اما
تنها آرزوها را بر باد نمی دهند
بلکه
گاهی قامت شعرهایمان را
کنج کاهدان دفتر،
برای همیشه خاک می کنند…
رفتی و رها شدم با غروبهای غمناک
و چشمانی با قافیه های نمناک
و شعرهایی که ماند برای خودم…..
مه ناز نصیرپور
روزهای نبودنت
دیشب
در خانه ام خورشید رویید
در آغوشش خوابیدم
رویای رنگی آرامش دیدم
به اوج کهکشان عاشقانه ها رسیدم
باز هم یاد حضورش،
تار و پود شعرهای سپیدم
جاری شود کاش
تا همیشه به دامن شقایق های امیدم
مه ناز نصیرپور
۹۴/۱/۳۰
شعرهایم بی تو
قلب ندارند
خالی از تپشهای عاشقانه ،
سرد و بی آهنگ،
نفسهایِ زندگی
در سطرهایش تنگ….
ردیف و قافیه کافی نیست
غزلی که مِهر ندارد
بردل نمی نشیند،
گلواژه هایش، رویای میوه شدن نمی بیند….
مه ناز نصیرپور
۹۴/۱/۲۵
برای تو نوشتم که گفتی بی تو هم شعر می گویم آری شعر هست
اما پژمرده
بدون خورشید در راهروهای تاریکِ دلتنگی اسیر….
شعرِ زندگی ،
خالی از احساس
مثل گل یاس است
بدون عطر….
می شود،
نفسِ واژگان،
در قفس ِ بغض
اسیر …
جوانه ی عشق،
با غم ِجدایی
پژمرده و پیر ….
کودک مِهر
در اوج بازی
افسرده و زمینگیر….
مه ناز نصیرپور
۹۴/۱/۲۵
در این روزگار، عاشقان ؛ در دادگاه ، همیشه محکومند
پای پرونده شان مهر اتهام می کوبند
به جرم باورشان به جرم اینکه لحظه هایشان را با کسی گذرانده اند
که از عشق تنها ادعایش را داشت.
مهناز نصیرپور
درهم شکسته ام
مثل ناخدایی
که تا کوه یخ
فاصله ای ندارد….
به نجات،
نه امیدی نه حوصله ای…
مه ناز نصیرپور
واقعا چنین حسی رو دارم ….
