زاینده رود!
بازی می کنند با نفست از سر هوس ،
سد می کنند گاهی ،
گلویت را با آهی به بلندای عطش،
می گشایند دوباره ، نایت را با جریانِ زندگی…
و چه دردی می کشند ،مردم این شهر،
وقتی تن عریانت را زیر آفتاب می بینند….
کاش کسی می فهمید آدمها ،چقدر بی تو غمگینند ….
مه ناز نصیرپور
تنهایی،
پر از پلواژه هایی ست،
که بلندتر می شوند ،
برای پیوند،
تا دستان من و تو را
از این سوی فاصله ،
به آنسو برسانند….
مه ناز نصیرپور
از انگشتانم، نور می ریزد،
وقتی درگیرِ شانه های مِهر می شود،
در آینه ی عشق که بنگری،
پنجه ی آفتاب می بینی…
از آغوشم میوه ی آرامش ،
می چینی ….
مه ناز نصیرپور
بانوی سبز،در تابستان ، شکفته بود،
و عشق در وجودش ، نهفته ،
از مهر ِ نگاهت ، در پاییز،
جوانه زد و قد کشید،
وقتی به شانه های مردانه ات رسید،
پیدا کرد ،دریچه ی نهان باغِ امید…
بانویِ نزدیک، اما دور،
که دستانش را به خاک ِتنهایی سپردی،
بی نور،میان کوچه های سوت و کور…
حالا کجای زندگی توست؟
حیف چقدر دیر فهمیدیم که رقیب،
پشت صخره های فاصله،در کمین بود….
رسالت من و تو از عشق همین بود؟
مه ناز نصیرپور
پلک می زنی،
دریا مواج می شود،
ماهی ها ،
از تُنگِ تَنگِ بلور بیرون می پرند…..
چشمانم ،با نگاهِ تو
زیبارویان را از یاد می برند…..
قد می کشند،گلها ،
به امیدِ بوسه بر گیسوانت،
آرام می گیرم هرشب،
با رویای باغِ بازوانت…..
مه ناز نصیرپور
گلِ سرخ ،به موهایم آویخته ام ،
در فنجانی به رنگِ آسمان ،
جرعه ای زلالِ عشق،
ریخته ام ،
بنوش تا سرخیِ لبانت ،
درخشان تر شود،
مِهرِ چشمانت ، تابان تر …..
مه ناز نصیرپور
اگر طبع حافظ را داشتم ،
با تو ،
شاعر ِقرن می شدم …..
مه ناز نصیرپور
دوازدهم ماه جاودانگی
بعد از تو
دلم کودکی بود،
که به پرورشگاه تنهایی کشاندم،
روی صندلی تقدیر نشاندم،
و با گریه به او گفتم،
میروم با کسی زندگی کنم که دوستش ندارم….
مه ناز نصیرپور
