همیشه آفتاب را دوست دارم ،

به جز وقتی که

آدم برفیِ دلخوشیهایم

و یادِ سپیدِ کودکیم را

آب می کند،

رویایِ باورکردنیِ امیدم را

پس از یک سال انتظار ،

خراب می کند….

مه ناز نصیرپور

شانزدهم آذر نود و چهار

گاهی گیسوانی داری به رنگ شب،

چهره ای تازه و لبخندی پر از زیبایی بی اندازه،

اما قلبت لبریز هیاهوی غمی عمیق است ،

که ناگهان می ایستد

و تو را به آغوش خاک می سپارد

و همان چشمها که جوانی ات را تحسین می کردند

بیش از همیشه می بارد….

مه ناز نصیرپور

شانزده آذر نود و چهار

بغضِ تاریک شب،

در گلویم جاری بود،

دریچه ها ،

با شوقی روشن از نور،

مرا صدا زدند،

بیا ،

مهمانی سپیدپوش آمده،

دست در دستِ صبح ،

خرامان و مهربان ….

و من غرق ِشادی و امید،

دل به دامنِ برف سپردم،

آغوشِ غم را از یاد بردم….

مه ناز نصیرپور

شانزدهم آذر ماه نود و چهار