برج سپیدم قافیه باختـہ است
از بس، نبودنت بر من
تاختـہ است
مهناز نصیرپور
مے بینے بابا
همـہ چیز برعڪس شد
تو بـہ آبیِ آسمان،پَر ڪشیدے
چشماטּ مטּ قرمز شد
مهناز نصیرپور
شعرِ مِهرانگیز من!
در حروف آغوشم
تو را با تمام الفبایت
میخواهم
بے تو لبخندے ڪوتاهم
مـہ ناز نصیرپور
هیچ فصلی
ماندگارتر
از رفتنت نبود
مه ناز نصیرپور
هق هق میزند
اشڪ میرقصد
بے تو
مטּ بینوا
نواے حسرت مے خوانم پدر
مـہ ناز نصیرپور
سپید من،
سیاهے نبودنت را خوب میفهمد
صبح روشטּ من!
ڪاش امروز هم پلڪ میگشودے
با گریـہ صدایت ڪردم اما دیگر نبودے
مـہ ناز نصیرپور
قافیـہ ے صدایت
دیگر طلوع نمے ڪند
از شعر سڪوتم
صبح تو بـہ خیر است
من با این واژـہ هاے یتیم چـہ ڪنم؟
مه ناز نصیرپور
مرا به عمق شب نسپار
عنکبوت تاریکی
به هیچ پروانه ای رحم نمی کند
مه ناز نصیرپور
این جام
میان سینه ی من بد شکسته است
دیگر برای تپیدن امید نیست
مهناز نصیرپور
چکه کن در آغوشم
واژه ها تشنه اند
مه ناز نصیرپور
