من لحظه‌ی دیدار ؛ غنیمت نشِمردم؟
ماهِ رخِ دلدار غنیمت نشِمردم؟

در سردیِ فریادِ خموش شب و آهن
دلگرمیِ گیتار ؛غنیمت نشِمردم؟

جای تو به آغوش گرفتم غم خود را
این زانوی تبدار؛ غنیمت نشِمردم؟

پژمرده شده ؛ گلِ امیدم اما
این عشقِ وفادار ؛ غنیمت نشِمردم؟

مشتاق و خمارِ قهوه‌ی چشمانت
این تلخی بسیار؛ غنیمت نشِمردم؟

در بی‌خبری ممتدِ هجرانت
یادِ تو به ناچار؛ غنیمت نشِمردم؟

مه ناز نصیرپور

بیست و پنج شهریور ۱۴۰۴

در حسرت تو رو به زوالم تا کی؟
من سمفونی پر از ملالم تا کی

زندانی ناگزیر و زانو به بغل
در کنجِ غمت ؛ شکسته بالم تا کی

فریاد به دل ولی به‌غایت خاموش
دلخسته ز هر قال و مقالم تا کی

از بس که بهار دیدنت تازه نشد
محتاجِ ترنمِ وصالم تا کی؟

تیری بنشسته در تب مردادم
آشوبِ هوای اعتدالم تا کی؟

نشخوار خیالِ دورِ تو؛ سیرم کرد
مشغولِ امید و احتمالم تا کی؟

تقدیر غزل به مهرِ خود روشن کن
از غصه‌ی بیکران بنالم تا کی؟

تقدیر غزل ، به مهر خود روشن کن
از دوریِ دلستان بنالم تا کی ؟

مه ناز نصیرپور

امروز دلم شکسته حالم‌زار است
این قافیه‌ها مثل تنم تبدار است
اندوهِ غروب جمعه‌ام اول صبح
خورشید هم از دنده‌ی چپ بیدار است
افتاده مثال بختکی بر جانم
این بغض که بر گلو طناب دار است
نه حوصله‌ی سلام دارم نه کلام
خاموشم و تکیه‌گاه من دیوار است
من پک نزدم به عمر خود یک نخ هم
روی لب من چرا ولی سیگار است
تیر و نفسِ گرفته‌‌ی شهر و جنون
این هق‌هق خسته‌ام خود رگبار است
لبخند نمیزند خیالی دیگر
شاعر به سکوتِ مبهمش ناچار است
مه ناز نصیرپور
19 تیر
ساعت ۴:۵۰ بامداد

روی تابِ عشق تو دلواژه ها بی تاب شد

دخترِ احساس از رویای تو بی تاب شد

چشمهایت، مطلعِ شعر نیایش خوبِ من

باغِ آغوشت برایم بهترین محراب شد

مهناز نصیرپور