تضمین – غزل حضرت حافظ- زیره به کرمان

“ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺳﻢ ﻟﺐ ﺳﺎقے ﻭ ﻛﻨﻮﻥ
مے ﮔﺰﻡ ﻟﺐ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﺑﻪ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺩﺍﺩﻡ”

اے ڪـہ هر لحظـہ بـہ معشوق دلت پیوستے
مטּ بـہ شوق نگهت هم دل و هم جاטּ دادم

شاعراטּ با لب تو شعر و غزل مے گفتند
دیر فهمید دلم زیرہ بـہ ڪرماטּ دادم

قول دادے ڪـہ بـہ تنهایے من مے آیے
نذر عشقت صدف و لولو و مرجاטּ دادم

عقل مטּ با عسل چشم تو چوטּ مرغ پرید
بیش از اندازہ بـہ قلبم خط و میداטּ دادم

ماهرویاטּ جهاטּ از بر مטּ دور شدند
چونڪـہ دیدند بـہ تو نرگس و ریحاטּ دادم

مـہ ناز نصیرپور

بیت مطلع از حضرت حافظ است .