جاده های بی انتهای انتظار

ماییم و دلهای از غم هجران بی قرار

اینجا یاس مهربانی جان می دهد زیر آوار

تو پیشوای زمانی

تنها تو می توانی

از زیر خشت خشت ستم ،

عطر پنهانش را

حس کنی…..

در دهلیزهای تنگ و تاریک دنیا

پرنده ی لحظه ها

فوج فوج پرپر می زنند

تا بیایی و شعر رهایی بخوانی …

بیایی و تا همیشه بمانی …

ای سبزی جاودانه ی نیایش

روح بلند و لطیف آرامش

ماه همیشه تابان

چشمان اشکبارمان به آسمان

به دیدنت امیدوار

گل نرگس بیا

تا ورق روزگار برگردد

سایه ی شب ظلم را

از جهان بردار

به لبهای شوریده ی کویر

بارانِ صلح ببار

به نگاهِ نگران شقایقهای سربریده

به چهره های زندانی رنگ پریده

به گلوهای دریده

به ناله ی کودکان و مادرانی

که در تاخت و تاز خودکامگی خونخواران

از دست می روند

دیگر وقت آمدن است….

۱۰/۳/۹۴

مهناز نصیرپور