۱۷۵ پرنده ، بال بسته

از دستانِ بی رحمِ بغض ،

سراغ ِپرنده ی نفسم را،

می گیرم

که اسیر است

در قفس ِگلویم …

۱۷۵ پرنده ، بال بسته ،
چگونه ذره ذره ،

نایشان از خاک

سرشار شد….

و قلبشان از درد،

بی قرار….

پروردگارا،

صبوری تو بی انتهاست….

زمین و آسمان و دریا ،

از این همه فاجعه ی انسانی ،

از آدم نماها،

خجالت می کشند

می ترسم

با فریادشان

زیر و رو شود،

این دنیا….

ای کاش ،

پر می شد،

تمام ِجهان،

از شعرِ سپید صلح ،

یا لبهایش از غرش ِجنگ

لال….

مه ناز نصیرپور

۲۶ خرداد ۹۴

پ. ن : دلم برای چشم انتظارانشان می سوزد…..

پس از این همه سال ، انتظار

اینگونه میسر شد دیدار

با چشمانی خونین و بی قرار

با اندوهی تلخ و بسیار …..