گل یخ

۱/۱۰/۹۳

گل یخ
روییدنت در فصلی سرد
نویدِ گرمیِ امید است
در انجمادِ درد
زمستان، با شبهایِ بلند،
یلدا را دارد با زلفِ کمند…
روسپید است
همیشه با رویش تو
و ستاره های برف
که در دامن سنگی کوهستان
میان دستان بلورآجین یخ
مغرورانه می ایستی.
اما من
گاهی
حتی در پاییز غم
کم می آورم
نفس خورشید امید را…
باور می کنم شب را ، نادیده می گیرم صبح سپید را
می شوم ناسپاس خدای رازقی و یاس را
مهناز نصیرپور