گلهای تن پوشت

پوشیده ام یاس ِ خوشرنگ آغوشت
می نوشم احساس ِ لب های خاموشت

عطرت شکوفا شد در خلوتِ خانه
پروازِ پروانه، گلهای تن پوشت

بارید دستانم گلواژه های مِهر
ابریشمین و نرم بر لاله ے گوشت

همچون پرستویے بعد از شب و طوفان
آرام میگیرم بر لانه ے دوشت

در ایטּ هیاهوے غمگینِ تڪرارے
دیوانـہ شد قلبم، شیدا و مدهوشت

هرچند گویے تو از عشق بیزارے
هرگز نمے گردد یادم، فراموشت

مهناز نصیرپور