“واوِ” درودم ، قلب سرودم

با درودی به بلندای مهر بانی ،

در نارنجیِ پاییز،

با نگاهی ،شگفت انگیز،

آمدی ….

اما ،

بدرود گفتی ،

واژه هایم ناقص شدند…..

با وداعی تلخ بردی؛

“واو ِ” درودم ،

قلبِ سرودم

و در زندانی سرد

مرا به هجوم ِدرد، سپردی….
مه ناز نصیرپور