همهمه های مرموز

همچو بیدم، لرزان،

از شب و همهمه های مرموز،

از تب و زمزمه های پنهان…

از تو که بعد غم و تنهایی

وقتِ گل دادنِ رویاهامان

پرِ تردید،

مرا میخواهی…

کاش می دانستی

خستگی، جایز نیست

از پس این همه رنج و کوشش…

عشقِ ما بی امّید،

بی هوا،

می میرد

دل ما از حسرت،

تا ابد می گیرد

مه ناز نصیرپور