حال شاعری را دارم
که غزلهایش گم شده است
می ترسد کودک واژگانش
مال دیگری شود….
مبادا از شعر زندگی او
سر بر آوری ….
یا وقتِ سرودن ،
چون عطر از هوای ذهنم بپری ….
مبادا رنگ نگاه مرا
با چشمک ستاره ها از یاد ببری ….
مه ناز نصیرپور
سی اردیبهشت ۹۴
0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *