لبهایِ شعرم

مرا ارزان فروختی
لبهای شعرم را
تا همیشه دوختی…
موهای بلندش
دلبری و لبخندش
برجستگی اندامش
عشوه های کلامش
جای مِهرِ دستانم
سِحرِ چشمانم
را گرفت
و من چه ساده
با حرف حرف نگاهت میسرودم
وقتی از حادثۀ بودنش غافل بودم

مه ناز نصیرپور آبان نود و چهار