ستاد خالق بحران

شبانگاهان که می تازد،

به سقفِ خانه ام باران

نقابِ خنده را شسته،

شده غمهای من عریان

گلوی من پر از بغض و

به لبهایم رسیده جان

نمی بینم اثر از تو

میان فال این فنجان

سپاه ابر دزدیده

ز شبهایم مهِ تابان

شده پژمرده بی مهرش،

همه گلهای این ایوان

خلاصه جانِ من،کابوس،

زده بر خواب، خطِ بطلان

خبرهای بدِ اندوه،

ستادِ خالقِ بحران

سکوت بهتر ز گفتن هاست

میان این همه شیطان

روم من کنجِ یادِ تو،

شود قلبم کمی آرام

روم شاید که رویایت

کند تلخیِ غم جبران

تب و سودای بی پایان ،

گرفته از دلم ایمان

خداوندا تو کاری کن

شود لبهای ما خندان

مهناز نصیرپور