درختان زیبا
چه با گذشت و مهربان
درخیابانهای سنگی عبور آدمها
دستان مهربانتان را گشوده و ایستاده اید
تا سیاهیهای خودخواهی آدمها
را با عمق وجود نفس بکشید
تا هوا برای ریه های ما باشد…
انگشت نوازش را بر برگهایتان کشیدم
غبار سیاه غم بود
خالی از مخملی نرم ….
مه ناز نصیرپور

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *