خسته ی خیابان ها

دست و پازدہ در باتلاقِ بے تڪیـہ گاهی،
چشمانش ،نگاـہ عاشقانـہ اے ندیدہ اند.
دستانش ،از باغ نوازش، گلے نچیدہ اند.
خیابانهاے آغوشش،بـہ بטּ بست بے مهرے رسیدہ اند
ڪتابها حرف در لبانِ خاموشش نهفتـہ است
بغضی در گلویش نشڪفتـہ است
نفسهایش ،تلخے آه
غم،همیشـہ با او همراه…
خوب نگاه ڪטּ
در پس آرایش چهرہ ے او
هزاراטּ اشڪ، یخ زدہ ،
چـہ درد بزرگیست
بـہ ناچار
لطافت و طراوت زنانگے ات را
در تاراج هر طوفاטּ
رها ڪنے …
زטּ خیابانی…
مטּ از او چـہ مے دانم ؟
تو از او چـہ مے دانی؟
تنها خدا مے داند
اوست ڪـہ
تار و پود ما را
ننوشتـہ مے خواند
مטּ و تو
قاضے خوبے
براے مرگ تدریجے او
نیستیم…
مهناز نصیرپور
(پ.ن:
ڪلام امیر :
اے مالڪ اگر شب هنگام ڪسے را در حال گناـہ دیدے فردا بـہ آטּ چشم نگاهش مڪטּ شاید سحر توبـہ ڪردہ باشد و تو ندانے …)
دعاے همیشگے خودم:
خدایا ڪمڪ ڪטּ هیچ ڪس را قضاوت نڪنم ڪـہ خود حقیر و فقیرم در برابر بزرگے و غناے مهربانے تو …آمیטּ