شانه هایت عال

اگر قابل بدانی
شانه هایم را برای گریه هایت تکیه گاه می کنم
و آغوشم را خانه ی آرامش ….
می دانم بارانی شده ای
نمی گویم نبار …
چشمان من و تو بدون باران گاه به گاه
برقی ندارند….
مه ناز نصیرپور

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *