تابستان ، بدونِ خورشید

تابستانم،

بدونِ خورشید شد،

در روزهایِ آخر ِمرداد….

منتظر میمانم ،

تا مِهر،

کاش طلوع کنی ، در دستانم ،

دوباره….

پر کِشَم به سوی آغوشت،

به یک اشاره ….

طولانیترین، کُسوفِ دنیا  ، شبهای ابری و خُسوفِ رویا را ،

تاب می آورم،

به امیدِ شبهایِ پرستاره …..

آرامش به امواجت میرسد روزی،

دل ِ پرآشوبِ بیچاره …..

مه ناز نصیرپور

بیست و هشتم ماه جاودانگی سال نود و چهار