بانویِ نزدیک اما دور

بانوی سبز،در تابستان ، شکفته بود،

و عشق در وجودش ، نهفته ،

از مهر ِ نگاهت ، در پاییز،

جوانه زد و قد کشید،

وقتی به شانه های مردانه ات رسید،

پیدا کرد ،دریچه ی نهان باغِ امید…

بانویِ نزدیک، اما دور،

که دستانش را به خاک ِتنهایی سپردی،

بی نور،میان کوچه های سوت و کور…

حالا کجای زندگی توست؟

حیف چقدر دیر فهمیدیم که رقیب،

پشت صخره های فاصله،در کمین بود….

رسالت من و تو از عشق همین بود؟

مه ناز نصیرپور